Dag 18, 19, 20 en 21: Calzadilla de la Cueza, Sahagún, El Burgo Ranero en Mansilla de las Mulas

Dinsdag 13 september: van Carrión naar Calzadílla de la Cueza (17 km)  Pas om 6 uur word ik wakker en om 7 uur ga ik de deur uit na mijn ontbijtje. Ik loop achter andere pelgrims aan het dorp uit en dan een heel stuk langs een asfaltweg. Na een dorpje te zijn gepasseerd waarvan de bar nog niet open is (wat heel ongewoon is op de route) merk ik dat de gele pijlen en/of paaltjes met schelp ontbreken. Een Duits meisje vertelt mij dat we verkeerd lopen maar we kunnen doorlopen totdat er een weg naar rechts volgt en daar komen we dan weer op route. Op de kaart klopt dit inderdaad. Wij zijn niet de enigen, ver voor ons lopen nog enkele pelgrims en achter mij nog een Chinees of Zuid Koreaan. Hij is er ook achter dat we verkeerd zijn en hij heeft nog wel een gps. Ik loop later achter hem en hij loopt behoorlijk te boeren dus dan móet hij wel Chinees zijn. Verderop zie ik een stenen paal met Jacobskruis er op, misschien is dit een oude route? Het groepje van vier Duitse jongelui slaat op een gegeven moment af naar rechts en ik volg hen over een slecht pad dwars door het veld tot het ophoudt...en nu??? Verderop staan de jongelui op mij te wachten maar ik moet eerst door een koren/stoppelveld vol stenen en door een diepe, droge greppel. Één van de jongens helpt me over de greppel en vervolgens lopen we een lang pad af maar in de verte zien we verkeer en één van de meisjes zegt pelgrims te zien. En inderdaad, aan het einde zien we weer een markering met schelp, hoe fijn! Even verderop is een openluchtbarretje waar ook koffie kan worden gedronken. Ik wil mijn camino-engelen bedanken met een kop koffie maar zij willen doorlopen. In Calzadilla dan, spreken we af.

Ik trek mijn sandalen weer aan en als ik verder loop zie ik dat iemand "ASK" op een wegwijzerpaaltje heeft geschreven. Ik denk na over wat ik zal vragen en denk aan chocola...dáár zou ik zin in hebben.... De volgende stop is bij een picknickplaats. Er gaan net twee dames weg maar er ligt nog iets op de tafel dus ik waarschuw hen. Ze zeggen dat dit er al lag. Ik kijk en zie een stokbrood, een kaasje én een tablet CHOCOLA!!! Hoe is dit mogelijk! Er ligt een briefje bij met "Buen Camino" Ik neem een klein stukje en ga verder. De wonderen van de camino! Eerst de vier Duitse engelen en nu de chocola. Bovendien is het nog steeds droog terwijl er tot laat in de middag regen is voorspeld. De lucht dreigt wel behoorlijk en ik heb de regenhoes al om de backpack gedaan. Dan zie ik een slaapmatje op de weg liggen en in de verte voor mij lopen twee mensen. Ik pak het op en versnel mijn pas. Op een gegeven moment stoppen ze om warmere kleding aan te trekken en kan ik hen beroepen. Ze wachten en het matje is inderdaad van hen maar ze hadden het nog niet gemist. Ik loop snel verder en zie in de verte een toren, dat moet Calzadilla zijn. Dat klopt en de albergue is meteen vooraan. Vlak voor de bui losbarst ben ik onderdak in de albergue Camino Real. Ah, daarom lag dat matje op mijn pad, daarom moest ik sneller gaan lopen, om vóór deze bui binnen te zijn. Het stortregent en waait ineens heel erg hard, de lucht is inktzwart. Na de incheck loop ik naar buiten waar de Duitsers onder het afdak zitten en trakteer hen op de beloofde koffie. Ze vinden het heel aardig en ik zeg dat zij voor mij camino-engelen waren. Ze stellen zich voor als Theresa, Christine, Benedict en Dominic en we praten even gezellig met elkaar. Daarna ga ik lekker warm douchen en siësta houden. Er worden dekens rondgedeeld, het is ook maar 15 graden nu en veel mensen lopen al te kuchen. Nog even gewandeld en genoten van de prachtige dreigende luchten. Je verwacht dat de bui zó weer kan losbarsten maar het waait gewoon over. Het blijft bij een paar spatjes. Met een vino tinto eventjes vóór de albergue op het bankje zitten genieten. Alleen jammer dat het geen zwemweer is net nu ik in een albergue mét zwembad overnacht. Ik verzorg mijn laatste blaar en ga dan beneden in de bar eten, pasta met tonijn, waarna ik mijn bedje opzoek.

Woensdag 14 september: van Calzadilla naar Sahagún (22 km)  Heerlijk geslapen vannacht, nu eindelijk eens in de slaapzak, maar ik ben wél vroeg wakker. Vier uur is het, nog even liggen en dan opstaan. Om 6 uur vertrek ik en de eerste kilometers gaan over een voetpad naast de N120. Hoewel ik weet dat het niet zo is heb ik het gevoel dat ik de eerste ben die op pad is. Ik zie niemand lopen, geen lampjes in de verte en ook de autoweg is totaal verlaten.

Twee uur later drink ik koffie in de albergue in Ledigos. Hier ontmoet ik een Nederlands meisje. Ze heeft drie dagen moeten rusten ivm enkelproblemen maar vandaag gaat ze weer een klein stukje lopen. Bijna iedereen loopt moeilijk door blaren of zere benen, het loopt hier zo anders als thuis. Daar loop ik ongeveer 6 km per uur en op de loopband bij de fysio zelfs 7.2 maar hier soms niet eens 3 km per uur. Dit meisje heeft ook nog bedbugs gehad en ze moest alles laten uitwassen op een hoge temperatuur en heeft kleding moeten lenen van haar medepelgrims. Heel vervelend allemaal. Bedbugs schijnen dit jaar meer dan ooit een plaag te zijn in de herbergen. Ook zit er een man die afgelopen nacht in dezelfde albergue sliep als ik. En deze twee mensen hebben elkaar ontmoet toen ze de camino startten in St. Jean Pied de Port. Ze zijn verheugd elkaar weer te zien en vragen mij een foto van hen te maken. Zo gaat dat hier, door wat je samen deelt ben je vrienden van elkaar.

Na Ledigos volgt even later Terradillos de los Templarios. Ik kan lekker doorwandelen. Vanochtend eerst nog wat last van de blaar maar na verloop van tijd wordt het minder erg. Ik haal twee mannen in en herken ze tijdens het passeren. Eén van hen is degene die mij een paar dagen geleden het leuke compliment gaf, dat hij mij er toen zo "fris en fruitig" vond uitzien. Als vanzelfsprekend komt hij naast me lopen en we praten gezellig samen. Ze komen uit California en hij had mij voor Duitse aangezien. Hij heeft veel gewandeld samen met zijn vrouw, onder andere in de Himalaya en Patagonie, ze hebben veel gereisd. Tot ze kanker kreeg, hij heeft haar 12 jaar verzorgd en 5 maanden geleden is ze overleden. Ze was de liefde van zijn leven zegt hij, en ze hadden het zó goed samen. Moeilijk om nu alléén het leven weer invulling te geven. Zijn naam is Rob(ert) en die van zijn vriend is Bob, niet moeilijk te onthouden. Die van mij is lastig voor hem. Bij het volgende dorpje Moratinos nemen we afscheid en wacht hij op zijn vriend die in langzamer tempo achter ons aanliep. Hier zie ik de vier Duitse jongelui, mijn camino-engelen weer. Ze zijn na mij vertrokken maar ze hebben een heel stuk weg afgesneden via een veld. Vrolijk zingend lopen ze voor me. Leuk stel!

In San Nicolas del Real Camino drink ik een coca cola en dan loop ik nog anderhalf uur op sandalen naar Sahagún waar ik een slaapplek vind in Albergue de Cluny die vroeger dienst deed als kerk. Er is een bovenverdieping gemaakt met houten schotten waartussen steeds vier bunkbeds staan. Het is nog steeds fris, 14 graden. Ik vind het te koud om vanavond nog uit eten te gaan en bovendien kun je pas vanaf zeven uur eten dus koop ik soep en brood met kaas, lomo en tomaat in de tienda. Ze verkopen hier kaas- en vleesbeleg in 1 euroverpakking. Precies genoeg voor vanavond en morgenochtend. De Chinees zit tegenover me aan de keukentafel heel gezellig met een grote fles bier, luid smakkend nootjes te eten en ondertussen te telefoneren. Ja, hij is definitief een Chinees!

Donderdag 15 september: van Sahagún naar El Burgo Ranero (18 km)  Lekker geslapen tot 23.30 daarna ben ik bijna elk uur wakker. Ik blijf liggen tot 5.30 en sta op. Heb geen zin in brood, alleen pakje jus. Dan op weg. In het donker is het weer lastig de gele pijlen te vinden. Het is koud en het waait hard. Na een uur zou ik een dorpje moeten bereiken volgens mijn boekje maar dat heb ik niet gezien. Het lopen gaat moeizaam. Zoals meestal heb ik 's ochtends pijn in mijn knieën, voeten en rechterhand. Ik ben blij wanneer ik het dorp Bercianos del Real Camino bereik en bestel koffie. Even nog appen naar thuis want dat was ik vanochtend vergeten. Ik app steeds wanneer ik vertrek en bij aankomst. Peter houdt de route bij op de kaart. Terwijl ik van mijn koffie geniet komt Rob eraan. Hij vraagt hoe het vanochtend gaat en ik antwoord dat ik aan het opstarten ben. Bob is er niet bij, hij heeft tendinitis (ontsteking vh scheenbeenvlies) en Rob zegt dat hij iedere dag langzamer loopt. Tijdens mijn tweede bakkie keuvelen we gezellig. Hij vraagt of er diepe gedachten in mij opkomen terwijl ik in mijn eentje loop en ik zeg dat ik dan meer zie en vertel over eergisteren. Over het paaltje waarop " ASK" stond en dat ik vervolgens de chocola vond waarom ik had gevraagd. Hij moet er hartelijk om lachen en zegt dat hij vaker met mij moet oplopen. Hij ervaart dit soort wonderen niet. Maar tóch, zegt hij, is de camino voor hem wel anders dan alle andere routes die hij over de hele wereld heeft gelopen.

Ik ga weer verder en het lopen gaat nu vlotter. Nog twee uren naar El Burgo Ranero. Halverwege eet ik mijn broodje zittend tegen een stenen zuil met kruis er op. En terwijl ik daar zit, beschut tegen de koude wind, geniet ik weer zó intens van dit leven. Eigenlijk is dít echt léven, alles wat je nodig hebt in de mochila op je rug en reizen door het leven. 's Avonds eten en een bed, prachtige ontmoetingen, gesprekken van mens tot mens, wat meer nog heb je nodig? Life is good!  Dan is het nog ruim een uur lopen naar El Burgo Ranero en daar ben ik om 11.30 uur. Om 13 uur gaat Albergue Domenico Laffi open. Een Australiër regelt dat we onze mochilas " in line" zetten en we wachten met elkaar tot de deur opengaat. De Chinees die ook arriveert moet vreselijk lachen om het geregel van de Aussie en de herbergier vindt het ook wel grappig. Hij maakt een foto van de rij mochilas. De herberg is, net als veel andere gebouwen hier van adobe (= leem + stro) gebouwd. Vroeger was er niets anders. Als ik mijn schoenen uittrek blijk ik toch weer een blaar te hebben.

Na het douchen en de was kruip ik lekker in mijn slaapzak. Het is wel fris dus ik haal er nog een deken bij. Gelukkig heb ik een onderhemd met lange mouwen bij me dat is nu wel heerlijk. In Nederland is het 30 graden en hier misschien 10. Dan begint het ook nog te regenen en haal ik het wasgoed maar weer van de lijn. In de tienda heb ik een zakje cappuccino gekocht en dat maak ik in de keuken klaar. Om 18 uur loop ik naar de overkant voor het pelgrimsmenu. Daarbinnen is het heerlijk warm. Ik neem een glas wijn en ga mijn reisblog bijwerken want hier is wifi. Peter appt dat ik er nog maar één moet nemen want ik ben over de helft! Dat had ik nog niet in de gaten, dacht dat dit in Leon zou zijn. Om 19 uur mogen we naar de eetzaal en de Australiër, Ray uit Melbourne en Peter uit Southampton (UK) nodigen me uit bij hen aan tafel te eten. Ray heeft een leidinggevende functie, dat verklaart misschien zijn geregel met de backpacks in line vanmiddag. We praten gezellig, het eten is goed en om 21 uur lig ik lekker in mijn bedje. Aussie en UK, die in het stapelbed naast mij liggen, hebben nog veel uit te wisselen over de snurkers en hoe ze die het beste kunnen aanpakken.

Vrijdag 16 september: van El Burgo Ranero naar Mansilla de las Mulas (19 km)   Lekker geslapen maar ik was wel af en toe wakker. Om 5 uur sta ik op, lange broek aan, kleding en toilettas mee naar beneden, plens koud water in mijn gezicht en dan weer naar boven om alle spullen te pakken zonder de anderen wakker te maken. Op de overloop pak ik de rugzak in en neem alles mee naar beneden. De Chinees ligt zeer luidruchtig op een bank te slapen. Het was toch te koud en nat buiten in zijn tentje denk ik. Op de blaren plak ik medical tape en ik trek de compressiekousen aan. Deze zitten strakker om de voeten en ik hoop dat de tape nu blijft zitten. Bovendien zijn ze warmer aan. Na mijn yoghurtontbijt doe ik het hoofdlampje op en om 6 uur ga ik de deur uit. Zodra ik het dorp uit ben volgt een ontzettend lange en saaie weg naast de asfaltweg. Eerst loop ik daar even op want het pelgrimspad is uiteraard bezaaid met stenen. Later wanneer het verkeer op gang komt ga ik op het pelgrimspad lopen. Drie uren loop ik tot het volgende dorp Reliegos en daar is koffie. Hier neem ik een lange pauze en zit bij een Keuls stel aan tafel. Hij heeft een mooie camino tattoo op zijn onderbeen. Aan de bar spreek ik even met een fietsend Nederlands stel uit Utrecht. Wanneer ik vertrek komen Denise en haar dochter net aan. Zij willen vandaag door naar Leon, nog 25 km. Dat wordt een lange dag voor hen.

Op sandalen en met regelmatige pauzes bereik ik Mansilla de las Mulas en om 12 uur sta ik in de rij voor Albergue Mansila de las Mulas die om 12.30 opengaat. De hospitaleros zijn vader en dochter. Ik besluit mijn was hier maar eens in de machine en droger te doen, alles weer heerlijk fris. De hele groep Koreanen die ik onderweg tegenkwam is druk in de weer om een maaltijd te koken voor het hele gezelschap. Het ruikt heerlijk. We zitten op de binnenplaats in de zon tussen de rekken met wasgoed. Ik verzorg mijn blaren onderwijl gezellig babbelend met twee Duitse meisjes. Er zijn nog meer pelgrims bezig hun voeten te verzorgen en dan komt de dochter van de hospitalero met een grote zaag om al die pijnlijke ledematen af te zagen. Ze neemt haar taak als hospitalera serieus, ze troost een meisje met liefdesverdriet en geeft tips aan zieke mensen. Ze zegt dat je van drie dingen ziek wordt; 1 de temperatuurverschillen, 2 de soms slechte kwaliteit van water of 3 de drank en ze voegt eraan toe dat het bij Ieren altijd nummer 3 is. Een ware komiek.

Na drie weken ben ik inderdaad over de helft, ik heb er 362 km opzitten en nog 338 km te gaan naar Santiago. Ik besluit even ergens iets te drinken en in de bar tegenover de albergue nodigen Linda en Peg uit Alaska mij uit bij hen te komen zitten. Zij zijn 29 augustus gestart in Saint Jean Pied de Port en lopen elke dag zo'n 20 mile, dat is 32 km.  We praten gezellig samen over onze ervaringen als pelgrim en drinken ondertussen een glas wijn. Daarna wandel ik wat rond en verken Mansilla, een leuk stadje waar rond het oude centrum nog middeleeuwse stadsmuren staan.  

's Avonds ga ik in dezelfde bar van vanmiddag eten en mijn reisblog bijwerken want hier is een goede internetverbinding.