Dag 25, 26 en 27: Astorga, Rabanal del Camino en El Acebo

Dinsdag 20 september: van San Martín naar Astorga (26 km)   Ik ben weer op tijd wakker en wacht tot 6 uur voor ik opsta. Het ontbijt is om 6.30 uur en bestaat uit 2 magdalena cakejes, geroosterd brood, boter, jam, sap en koffie. Het Spaanse stel van gisteravond zit bij mij aan tafel. Ze gaan vandaag naar Astorga, zo'n 25 km.  Om zeven uur vertrek ik en na acht km kom ik in Hospital de Orbigo waar ik koffie ga drinken. Ik leg het suikerzakje terug op de bar en de barman legt vervolgens met een knipoog een lolly bij de koffie. Ik kan lekker doorlopen en dan boven op een heuvel met kruis, Crucero de Santo Toribio is Astorga al te zien met de grote kathedraal als eyecatcher. Hier staan bankjes en ik ga lunchen met Italiaanse pastasalade uit blik, mariabiscuitjes en water. Verderop zit een man op een bankje gitaar te spelen, het klinkt goed, en telkens wanneer een pelgrim passeert zingt hij hem of haar toe. "Peregrino/a a Santiago" en draait tijdens het spelen ook nog eens zijn gitaar rond. Ook ik word toegezongen wanneer ik passeer. Hij vraagt waar ik vandaan kom en zegt dan dat Astorga nog vier km is. In de stad volgt een steile klim en daar boven is de Albergue Siervas de Maria, dit is de herberg van de broederschap Amigos del Camino de Santiago de Astorga. Dit gebouw was al in de Middeleeuwen in gebruik als pelgrimsherberg. Voor €5,- krijg ik een bovenbed op een 4 pers kamertje. Voor een onderbed moet ik nog twee trappen op dus ik kies voor deze. De andere drie personen zijn een Franse vrouw en haar twee broers.
Nadat de was schoon is en ikzelf ook ga ik lekker in de tuin zitten. Voorkant laten bijkleuren want omdat ik naar het westen loop, en 's middags op tijd stop, kleurt alleen de achterkant bruin.
Dan ga ik de kathedraal bekijken nadat ik van een vino tinto heb genoten op het terras naast de kathedraal. En ook hier heeft A. Gaudi sporen nagelaten, nl het bisschoppelijk paleis. Ik heb geen puf om dit ook nog te bekijken maar koop chips en ijsthee in een supermarkt en ga hier lekker van genieten in het park. Dan terug naar de albergue, de was is droog, ik ga de tas vast inpakken en leg alles klaar voor morgenochtend. De Fransen willen al om 5 uur vertrekken en ik zeg dat ik dat geen probleem vind omdat ik toch vroeg wakker ben. Mijn onderbuurman excuseert zich alvast voor zijn gesnurk.

Dan ga ik eten en dat is weer een feestje. Als voorgerecht kies ik aardappelen en mosselen in een licht pikant sausje, als hoofdgerecht varkensvlees met champignons en rijst en meloen toe. Wijn zoveel ik wil, er staat gewoon een hele fles op tafel en brood. En dat alles voor €10,40!

Woensdag 21 september: van Astorga naar Rabanal del Camino (20 km)   Ik ben blij wanneer de Fransen weggaan om vijf uur. Het was inderdaad een snurkconcert en nu heb ik nog even tijd voor mezelf. Alvorens ik vertrek smeer ik ook mijn voeten in met Voltaren, had gisteren steeds stekende pijnscheuten in beide voeten. Mijn arme voetjes hebben het maar zwaar op de slechte paden en dan moeten ze ook nog eens tien kilo extra gewicht dragen. Maar ze doen het toch maar steeds weer! Vandaag weer 20 km na twee dagen van 25 km. Eerst de stad uit en koffie om op gang te komen. Het is nog koud maar rond een uur of tien wordt het lekker en dan kan de jas uit. Vandaag wil het niet zo best, gaat traag met veel pauzes. De rugzak moet regelmatig af want de schouders doen pijn. Het wordt erg warm en de vliegen zijn irritant. Ik smeer me in met DEET 40% maar een half uur later lijkt het al uitgewerkt en vallen de vliegen opnieuw aan.

Een paar km vóór Rabanal del Camino staat een heuse ridder met een adelaar. Hij vraagt of ik met de adelaar op de foto wil voor een donativo want hij zamelt geld in voor een kinderhospitaal. De foto hoef ik niet maar ik doneer wel iets en wil doorlopen. Maar hij wenkt me en laat een briefje zien met de Engelse tekst "Take a look at the most beautiful treasure". Vervolgens doet hij een kistje open met daarin....een spiegel. Glimlachend loop ik verder door een steeneikenbos en dan eindelijk Rabanal del Camino. De eerste albergue is een privé herberg en al helemaal volgeboekt. Ik kom terecht bij de municipal die er leuk en goed verzorgd uit ziet. De jonge vrouw die me ontvangt zegt dat ik eerst maar een bed moet uitzoeken en dan inschrijven. Wanneer ik later mijn voeten verzorg en masseer kan ik drie teennagels er zó afhalen. Ik besluit vanavond soep te eten en koop een pakje pompoensoep waar ik nog wat groente aan toevoeg. Best lekker! In het kerkje naar de Vespers geweest. Een prachtig oud kerkje met een intieme sfeer waar enkele monniken van het Benedictijner klooster hebben gezongen. Erg mooi!

Donderdag 22 september: van Rabanal del Camino naar El Acebo (18 km)   Het lijkt wel of iedereen het gisteren zwaar had. Pas tegen half zeven komt er leven in de brouwerij. Maar ook al is er maar één douche/toilet, het loopt vloeiend en om zeven uur sta ik buiten. Pakje jus en een ensamaida (zoet broodje) en on the road again. Klimmen vandaag dus de botas (wandelschoenen) moeten weer aan. Ik heb de proprioceptieve zolen erin gedaan en de compressie kousen erbij aan. Én natuurlijk de knieën, voeten en schouders gewreven met Voltaren-gel. Vandaag passeer ik Cruz de Ferro en daar heb ik naar uitgekeken. Zodra het licht wordt zie ik dat het bewolkt is en naarmate ik verder klim wordt het mistig. Wat jammer nou, alle ochtenden zon en nét vandaag mist. Na anderhalf uur bereik ik Foncebadon waar ik héérlijke koffie drink met een behoorlijke brok cake waarvan ik kleine stukjes voer aan een leuk katje. Verder maar weer en daar is dan het Cruz de Ferro, een grote bult stenen waarop een vijf meter hoge boomstam staat met daarbovenop een ijzeren kruis. Al heel lang leggen pelgrims hier een van huis meegebrachte steen neer, als symbool van de last die ze meedragen waarna ze verlicht verder kunnen. Over deze bijzondere plek heb ik veel mooie verhalen gelezen. Thuis heb ik Peter, Geert, Petra en schoonma Alie gevraagd hun naam te schrijven op een steen en daarbij al hun verdriet én zorgen aan deze steen mee te geven. Tot vandaag heb ik hem in mijn rugzak meegedragen en nu geef ik hem, samen met een foto van Hendrina en Geert, een plekje aan de voet van het Cruz de Ferro. Het is een erg emotioneel moment, ik kan mijn tranen niet tegenhouden. Diana uit California, die ik in San Martín had ontmoet, ziet het en geeft me een big hug. En op dát moment breekt de zon door, dáár is Hendrina! Ik voel het. Magisch gewoon! Zij bracht de zon terug in ons gezin, "Waar jij verscheen, scheen de zon met je mee" Natúúrlijk moest het bewolkt zijn vanochtend, hoe kon ze zich anders laten zien? Ik heb daar een hele tijd gezeten in het gras bij het kerkje en genoten van dit bijzondere moment.

Nog helemaal onder de indruk loop ik verder onderweg genietend van de prachtige vergezichten. Manjarin is een verlaten dorpje met een herberg die gerund wordt door de Asociacion Circulo Templario uit Ponferrada. Men probeert hier oude tempeliersgebruiken in ere te houden. Er wordt net één of andere ceremonie gehouden, in het Spaans natuurlijk. Ik kan het niet goed volgen maar wel enkele flarden oppikken. Een als tempelier uitgedoste man met zwaard houdt een heel betoog over waar mensen aan hechten in het leven en over waar het eigenlijk om draait.

Even verder stop ik voor een picknicklunch, het is hier werkelijk prachtig! En dan weer verder. Het pad daalt en is natuurlijk bezaaid met stenen. Er volgt een lastige afdaling naar El Acebo en ik besluit daar te overnachten. De knieën en voeten hebben het zwaar genoeg gehad en ze verdienen rust. El Acebo is een leuk dorpje waar de huizen houten balkons hebben. Aan het eind van het dorp is een nieuwe albergue waar ik incheck. Ik reserveer meteen voor het pelgrimsdiner en ontbijt. Ik krijg een plekje in een kamer met vier bunkbeds en ik heb eerste keus. Na het douchen ga ik lekker in bed liggen en werk mijn reisblog bij. Ik heb een eigen stopcontact en bedlampje en het bed ligt heerlijk. Én ik heb vandaag ondanks het stijgen en dalen geen blaren erbij gekregen. Misschien gaat het dan nu de goede kant op. Net wanneer ik denk dat deze kamer voor mij alleen is komt er nog iemand binnen, een Ier. Ik dacht dat hij Schots zou zijn omdat hij een rok draagt en ook nog geruit. Ieren heb ik meer ontmoet op de camino maar nog geen enkele Schot. Hij is vandaag van Astorga gekomen en heeft er zo'n 38 km opzitten. Later komen er nog een Duits en een Italiaans meisje bij, ook vanaf Astorga. Het is fris en ik zoek buiten op het terras een plekje in de zon waar ik geniet van het prachtige uitzicht en een glaasje wijn + olijven. Om 19 uur is het etenstijd en ik schuif aan bij het Duitse stel uit Keulen dat ik al vaker heb ontmoet. De Duitse jonge vrouw (uit Hamburg) die bij mij op de kamer slaapt komt er ook bij zitten en we eten en praten gezellig met elkaar. Na het eten kan ik nog net de zon zien zakken achter de bergen, een prachtige afsluiting van een bijzondere, gedenkwaardige dag.