Dag 36 en 37: Melide en Arzúa

Zaterdag 1 oktober: van Palas de Rei naar Melide (15 km)   Mistig vanochtend, écht een herfstdag. Gelukkig (nog) geen regen want mijn telefoon raadt mij aan een paraplu mee te nemen. Met veel pijn, vooral weer in de knieën, ga ik op pad maar ik neem geen Meloxicam. Ik weet dat velen de camino lopen op pijnstillers maar dat staat mij toch tegen. Ik wil naar mijn lichaam luisteren en het niet mijn wil opleggen. Na een uur lopen is er een bar met goede en sterke koffie. Er speelt mooie klassieke muziek, rustgevend. Past bij deze stille herfstochtend. Buiten eet ik mijn broodje en zet een stempel in mijn credencial. Weer verder en het gaat al beter met de knieën. Mijn boekje geeft aan dat deze route matig zwaar is vanwege het voortdurend stijgen en dalen. Het pad gaat door mooie bossen vol kunstige spinnenwebben en stille dorpjes.

Ik bedenk dat na de camino mijn lichaam en geest in balans zijn. Tijdens de afgelopen  jaren heb ik mijn mentale kracht en doorzettingsvermogen ontdekt. Het waren ontzettend zware jaren maar ik zag ook zoveel moois gebeuren, juist door de situatie waarin we verkeerden, wat ik misschien anders niet had opgemerkt. Zo is het met de camino ook. Juist tijdens de fysieke zwaarte zie je dat alles wat je nodig hebt gewoon op je pad komt. Heb je het zwaar dan is er wel iemand die je even bemoedigt of zie je iets moois wat je opbeurt. Én dan zijn er nog de éxtra kadootjes zoals de chocola!
De fysieke prestatie heeft mij mijn lijf doen respecteren en liefhebben. Lichamelijk ben ik nooit sterk geweest maar nu samen met mijn mentale doorzettingskracht kán ik het.
Later tijdens een zumo de naranja stop zie ik het meisje dat ik al enkele malen ben gepasseerd, haar voeten masseren en ze zegt dat ze haar voeten liefde geeft. Zo mooi!
Vlak voor Melide koop ik nog een stempel van een gehandicapte sporter. Dit stempel is wel erg mooi van echte was met een caminokruis aan lintje. Al op tijd ben ik in Melide. Het is net 12 uur en ik besluit een wijntje te nemen en vraag naar een albergue. De barman laat me drie mogelijkheden zien maar raadt San Anton aan, nog twee km verder. Na het wijntje loop ik naar het centrum, het is een vrij grote plaats en het is hier oktoberfest. Van een Braziliaan hoorde ik eerder al dat het oktoberfest niet alleen in München gevierd wordt. Na München schijnt San Cristobal in Brazilië op een goede tweede plaats te staan. Melide is ook de plaats van de pulperias waar je goed én goedkoop pulpa (inktvis) kunt eten. Ik word al aangesproken maar heb nog geen trek. Vanavond hier maar naar toe want het ziet er wel goed uit. In het centrum staan allerlei albergues aangegeven maar geen San Anton. Dus vraag ik de weg aan een oud vrouwtje dat de stoep aan het vegen is. Ze bekijkt de folder die ik haar laat zien en wil met me meelopen maar dan ziet ze een jonge vrouw die net die kant opgaat en legt uit waar ik heen wil. Ze neemt afscheid van mij met twee dikke zoenen en wenst me een "buen camino", de schat. De andere vrouw loopt een stukje mee en dan zie ik het al. Na ook haar te hebben bedankt check ik in en de barman heeft niks teveel gezegd want het ziet er netjes en schoon uit. De schoenen kunnen buiten op het lege dakterras lekker luchten. Nadat het wasje hangt ga ik even van de zon genieten in de tuin. Ik zie daar een paar oranje teenslippers met de Nederlandse vlag er op en vraag de eigenares of ze uit Nederland komt. Ze slaapt bij mij op de kamer maar sprak Engels met een andere vrouw. Het blijkt inderdaad een landgenote te zijn en we praten een tijdje met elkaar. 's Avonds ga ik op naar de pulperia en daar eet ik héérlijke pulpa. Niet de gefrituurde inktvisringen zoals wij die kennen maar stukjes van de inktvis inclusief de tentakels. Het is heerlijk mals. Ik heb de kleinste portie besteld maar dat is al een hele maaltijd.

Zondag 2 oktober: van Melide naar Arzúa (15 km)    Ik ben toch verkouden geworden, gisteren al hoestbuien en nu ook nog snotterig. Vandaag een korte route, 15 km naar Arzua. Rustig aan beginnen met een ontbijtje beneden, écht op zijn zondags. Dan op stap. De zon komt weer prachtig op, ik geniet intens van de prachtige kleuren en omgeving. De boeren zijn alweer druk aan het werk en verder is het stil. Net als gisteren is het vandaag ook weer stijgen en dalen en voert de route mij door prachtige bossen met o.a. eucalyptusbomen. De geur hiervan is heerlijk. Wat zal ik deze prachtige ochtenden gaan missen als ik straks weer thuis ben. De laatste dagen ben ik mentaal al geleidelijk bezig met de terugkeer naar reality en bedenk wat de camino mij gebracht heeft.

Het belangrijkste is wel de waardering en liefde voor mezelf. Omdat ik mezelf altijd achteraan zette deden anderen dat ook. Ik voelde mij zoals het liedje van Het Goede Doel " Niemand ziet me, niemand hoort me, niemand weet van mijn bestaan, ik sta in niemand zijn agenda". Ik bedoel dit niet als verwijt naar anderen maar dit is wat ik zélf deed. Doordat ik mij zo opstelde wás ik het ook. Door mijn ervaringen hier, waar je allemaal gelijk bent namelijk pelgrim, en door de interesse van anderen naar mijn persoon en verhalen is dat veranderd. Er wordt niet enkel geluisterd om te reageren maar om te begrijpen. Elkaar tijd en aandacht geven, zo hoort het te zijn, dát is wat ik graag wil. Alles wat aandacht krijgt groeit, aandacht is het mooiste geschenk wat mensen elkaar kunnen geven.

Dan is er ook de waardering en liefde voor mijn lijf "welk een machtig gebeuren is de mens!" ik heb het zo sterk ervaren. Alles werkt zoals het goed uitkomt, alles zo natuurlijk, ik kan op mijn lichaam vertrouwen. Hoe anders was dat in 2011 toen ik de diagnose reuma kreeg. Het voelde toen alsof ik alles kwijt was en dat toen ook nog mijn lijf mij in de steek liet. Alles was zo zwaar, wat was er nog om voor te leven? Toen las ik de quote "At the end everything will be allright, if it is not, then it is not the end" en ik dacht "nee, zo mag het niet eindigen". Vanaf dat moment heb ik gevochten voor het "allright" en alle engelen om me heen hebben me daarbij geholpen. Stapje voor stapje ging ik vooruit de opwaartse spiraal in en het laatste jaar is zó goed geweest dat ik af en toe dacht dat nu het einde wel kon komen.

Mijn voeten die ik altijd wegstopte omdat ik ze niet mooi vond wil ik nu vol trots laten zien. Ook al zijn de blaren en de wonden daarvan nog niet helemaal weg en mis ik vier teennagels, ze hebben me al bijna 700 km gedragen én daarbij ook nog het extra gewicht van de backpack. Ze mogen er zijn en uit eerbetoon heb ik in het klooster van Samos oorhangers met voetjes gekocht.

Af en toe pauzeer ik eventjes en het laatste stuk naar Arzúa loop ik op met de Nederlandse van gisteren. Zij heeft, samen met Duitse Eva, gereserveerd omdat het weekend is. In Melide komen verschillende camino's samen waardoor het extra druk kan zijn. Ik ben mooi op tijd en voor 12 uur al in Arzua. Albergue Don Quijote ziet er goed uit én er is plaats maar ik moet wachten tot 13 uur, dan gaat hij open. Die tijd breng ik door met een kop koffie op het terras bij de buren.

Om 13 uur zet de hospitalero het laatste stempel, mijn credencial is vol. Maar dat is volgens hem geen probleem, op de andere kant is nog wel ruimte voor de laatste stempels. Wanneer ik een bed uitzoek wenkt een vrouw mij, ik kan het bed naast dat van haar wel nemen. Terwijl ik me installeer stelt ze zich voor als Mila uit New Jersey maar ze spreekt met een accent. Later vind ik een heerlijk plekje in de zon om te relaxen. 's Avonds op zoek naar een plek om te eten en die vind ik naast de albergue. Daar komt Mila ook net aan en we besluiten samen te gaan eten. Het menu ziet er goed uit: ratatouille, lasagne met groenten, cheesecake en een fles witte wijn die we samen soldaat maken. Mila (Ludmila) blijkt Joods te zijn en vlak voor deze camino heeft ze vrijwillig een aantal weken in het Israëlische leger gewerkt. Écht een stoere vrouw, ze is niet meer de jongste, ze laat een foto zien van haar kleindochter met kind, ze is dus al overgrootmoeder. We hebben het gezellig, wát een leuke vrouw! Vorig jaar heeft ze de camino ook gelopen maar toen was het niet zo fijn, deze keer gaat het heel goed en geniet ze er van. We wisselen telefoonnummers en e-mail adressen uit.