Dag 38 en 39: Brea en Lavacolla

Maandag 3 oktober: van Arzua naar Brea (15 km)   Slecht geslapen en veel gehoest. Wanneer ik om 7 uur opsta is Mila al weg. Het is nog stil, weinig actie. In de keuken haal ik een cappuccino uit de automaat en ga aan de wandel. Vanuit Arzua leidt het pad naar beneden door het dal de mist in. Even later komt de zon door de nevelen en is het weer genieten geblazen. In A Calzade neem ik koffiepauze met een punt heerlijke cake. Het is maar goed dat ik niet heb ontbeten want het is een flinke punt, cake met rozijnen, walnoten, citroen en chocola. Dan zie ik een meisje, Nederlandse, die ik al eerder heb ontmoet. Ze had toen voetproblemen én ook nog net bedbugs gehad. Ze loopt nu samen met een Amerikaanse vrouw die mij nog een tip geeft om te overnachten in pension "The Way", net als de film. Het is vlak voor Pedrouza, ik weet nog niet of ik vandaag daar naartoe loop of al eerder stop. Hier zie ik de Chinees ook weer en even later het Deense paar Alex en Esther.
Ook hen heb ik lang niet gezien, al voor Leon niet meer. Leuk is dat om mensen dan na zo lange tijd terug te zien en we praten even gezellig bij. Olle en Ana, het andere Deense paar is gestopt met wandelen. Ze werden beiden ziek hoor ik. Jammer is dat, ze deden het zo goed voor hun 70 en 74 jaar. Ester en Alex gaan verder en even later ik ook.

Niet heel veel verder kom ik bij een leuk terras waar bijna iedereen bier zit te drinken en waar een soort afscheiding is gemaakt van lege bierflesjes. Het gaat om Peregrina bier en wanneer je het flesje leeg hebt gedronken mag je je wens op het etiket zetten en het flesje tussen al die andere zetten. Tsja en even later zit ik daar ook op het terras een Peregrina te drinken, en dát op maandagochtend om elf uur! Ik schrijf "Peregrina forever" op het etiket en laat het flesje achter tussen alle andere. Inmiddels is het zonnetje lekker warm gaan schijnen en kan de jas uit. In Salceda pauzeer ik nog eventjes, schoenen uit en de voeten omhoog. Je ziet nu veel toeristenpelgrims, de zogenoemde touregrinos. Ze worden met bussen gebracht en met kleine rugzakjes op lopen ze dan een gedeelte waarna de bus hen verderop weer oppikt. Het is tóch een beetje ander volk. Ook zie je mensen lopen die door een gids begeleid worden. En dan even verderop zie ik ineens Pension The Way staan, 100 m van de route. Dan ben ik al verder dan ik had gedacht. Het is inmiddels 12.30 uur en een goede tijd om te stoppen. De Amerikaanse heeft niks teveel gezegd, het ziet er prachtig uit, een mooi huis met een grote tuin op een mooie plek. Roger uit Engeland is de eigenaar en via hem bestel ik direct een pizza voor vanavond. De albergue is een 4 pers kamer, het lijkt wel een suite. Bedden opgemaakt, royale badhanddoeken en waterkoker met koffie/thee en cakejes. Wat een gastvrijheid. Ook in de douche is zeep aanwezig en bij de wasplaats ligt een stuk zeep om de kleding te wassen. Ik geniet van deze luxe. Er is nog een Amerikaans echtpaar, zij hebben een 2 pers kamer. Later komt er nog iemand voor de albergue en dat blijkt Koreaanse Simon te zijn. Hij herkent mij ook nog en weet dat ik een moeilijke naam heb die achterop mijn t-shirt staat. We drinken samen een kop koffie/thee en praten over onze camino ervaringen. Simon gaat vanavond naar de mis samen met Roger. In de auto want het is 6 km verderop. Wát een service !

Om 18.30 uur wordt mijn pizza quatro quesos bezorgd die ik in de tuin opeet. Hond Lucy is ineens mijn beste vriendin. Later komt er nog een jonge Duitser, Thomas, voor de albergue. Alles hier doet zo huiselijk aan en Roger is een zeer goede gastheer. Hij heeft zelf ook ooit de camino gelopen "when I was young", hij is nu 67 jaar. Terwijl ik mijn verslag aan het schrijven ben hoor ik dat Simon goed op dreef is. In de keuken zitten verschillende gasten lekker een glaasje te drinken en te luisteren naar Simon. Hij heeft gewerkt in de internationale bussiness en maakt gemakkelijk contact met iedereen. Voor hij gaat slapen krijgen Thomas en ik ook nog een mooi verhaal van "drunken Simon" zoals hijzelf zegt. Hij heeft namelijk ook al verscheidene wijntjes genoten. Na zijn verhaal valt hij snurkend in slaap. Thomas en ik hebben nog een heel gesprek en gaan uiteindelijk ook slapen.

Dinsdag 4 oktober: van Brea naar Lavacolla (15 km)   Thomas vertrekt al vroeg, hij loopt vandaag naar Santiago. Ik wens hem veel geluk en een buen camino en hij bedankt mij voor het fijne gesprek van gisteravond. Simon ligt nog steeds te snurken. Later wanneer hij ook is vertrokken sta ik op. Roger heeft yoghurt, fruit, cakejes en koffie/thee klaarstaan. Hijzelf is al druk bezig met het afhalen van de bedden maar heeft ook tijd voor een praatje. Als ik vertrek begint het net licht te worden en even later komt de zon op. In een bar drink ik koffie en verse jus en ontmoet daar twee Nederlandse meisjes die vanaf O Cebreiro zijn begonnen. Voor hen ben ik de eerste Nederlandse die ze ontmoeten.

Wanneer ik verder ga passeert Bill uit Toronto die ook in The Way overnachtte. We lopen samen verder, zijn allebei van plan naar Lavacolla te gaan vandaag. Bill heeft iets gereserveerd en Roger gaf mij een tip, Casa Lavacolla. Het is een mooie route, veel door mooie bossen met bijzondere bomen en ook weer heerlijk geurende Eucalyptus. Dan begint het zachtjes te regenen en maken we een stop voor de backpackcovers en later nog eens voor de gaiters om de schoenen en sokken droog te houden. De eerste keer dat ik ze nodig heb. Het regent niet echt maar je wordt uiteindelijk wel nat. Dan passeren we een Amerikaanse man uit California die verder met ons oploopt. Jimmy heet hij, 70 jaar, en hij zou met een vriend gaan lopen. Die vriend kreeg een beroerte maar na een herstelperiode besloten ze toch te gaan, de vriend in rolstoel. Helaas volgde nóg een hersenbloeding en nu loopt hij alleen. Het is gezellig lopen met beide mannen. Bill heeft besloten mij SJ (esdzjee) te noemen want Sjoukje blijkt té moeilijk. Uiteindelijk lopen we 15 km naar Lavacolla. Jimmy heeft ook niks gereserveerd maar Casa Lavacolla heeft genoeg plek en we delen samen een kamer van €40,00. Scheelt weer in de kosten. En wie zien we daar binnen zitten? Simon. Hij zit weer heerlijk te eten. Onze kamer ziet er goed uit: bedden met Ikea dekbedhoezen, er is een badkamer mét bad, een zit- en eetkamer plus keuken. Dan ga ik lunchen samen met Bill en Jimmy in het restaurant dat bij het pension hoort waar Bill heeft geboekt. Het is lekker en gezellig! We praten over het naderende einde van ons pelgrimsleven, het laatste pilgrims dinner, de laatste albergue ("snoratorium" aldus Jimmy), de laatste stretch met backpack......het geeft ons nu al een weemoedig gevoel. Ik check mijn berichten en zie op de Happy People vriendenapp een foto van Marja, Bert en Jantina voor de kathedraal in Santiago!!! Dat kan niet waar zijn.....wát een verrassing! En Peter en Petra zijn onderweg .....ik voel me ineens zó ongelooflijk gelukkig! De foto blijkt per vergissing op de app gekomen te zijn maar maakt mij héél erg blij.

Na de lunch lopen we terug en dan is er nóg een grote verrassing want daar op een terras zitten Rob en Bob. We omhelzen elkaar als oude vrienden en ik blijf bij hen op het terras zitten, bijpraten sinds Leon. Rob zegt dat hij vaak nog aan mij heeft gedacht en ook ik hoopte hen nog een keer te zien. Wat een bijzondere verrassing! Gisteren was ook al een dag van weerzien van "oude" bekenden die ik toch enkele weken niet had gezien. Écht fijn! We drinken en proosten op het weerzien en op het leven na de camino. Inmiddels is ook de zon gaan schijnen. Met een omhelzing en zoen nemen we afscheid en loop ik naar Casa Lavacolla om een heerlijk bad te gaan nemen. Helaas heeft het bad geen stop dus wordt het een douche, maar die is ook heerlijk! Even lekker liggen en wat kletsen met Jimmy. 's Avonds heb ik geen behoefte aan nog eens uit eten te gaan. Ik heb nog een zakje noedels in mijn tas en dat is voldoende. Simon gaat ook noedels eten met van alles erbij o.a. rauwe uien (hij heeft geen zin ze te bakken) met pepersaus en olijven. Thuis kookt zijn vrouw drie keer per dag voor hem. Later ga ik met Jimmy nog ergens thee drinken en hebben we leuke gesprekken.