Dag 28, 29 en 30: Columbrianos, Villafranca del Bierzo en Ruitelan

Vrijdag 23 september: van El Acebo naar Columbrianos 20 km   Slecht geslapen, ik was om 00.30 uur wakker en heb daarna niet meer geslapen. Aan het bed lag het niet want dat lag héérlijk. Vanaf 6.30 kan ik aanschuiven voor het ontbijtbuffet. Ik heb besloten om pas op pad te gaan wanneer het licht wordt. Er volgt vandaag een behoorlijke afdaling over een slecht pad en dat is best wel link in het donker. De Duitser had het gisteravond ook over een groep wilde honden hier in de buurt die agressief gedrag vertonen. Die wil ik ook liever niet in het donker tegenkomen.
Het ontbijt is heerlijk! Plakken brood met boter en kaas, yoghurt met vruchtjes, sap, thee en dan nog een bak stevige koffie. Een goede basis voor een zware dag. Het eerste stuk is goed te doen en het uitzicht op de misty mountains is geweldig! Dan volgt een steile afdaling en je moet goed uitkijken waar je loopt. Natúúrlijk is het pad weer bezaaid met stenen. Super geconcentreerd en langzaam gaat het maar uiteindelijk ben ik in Molinaseca. Via de Romeinse brug loop ik het rustige dorp in. De dorpen zijn hier zo vredig en idyllisch, ik geloof dat ik hier best zou kunnen leven. Even rusten en een cola voor de nodige energie.
Verder gaat de weg, nu over een pad naast de autoweg. Even verderop zijn er twee mogelijkheden en ik kies ervoor het pad naast de autoweg te volgen. Dit is redelijk vlak. Na anderhalf uur kom ik in Ponferrada, een vrij grote plaats. Ik heb nu wel trek en strijk neer op een terras tegenover het enorme Middeleeuwse Tempelierskasteel. Ik bestel een Spaanse omelet en wat krijg ik? Tortilla! Nou ja, het vult behoorlijk, daar kan ik weer even op vooruit. Ik maak een praatje met Deense Heidi die gestart is in Léon en een dag voor ze van huis ging haar staartbotje brak. Maar dat weerhield haar er niet van tóch te gaan.

Het is nu 12 uur en ik wil eigenlijk nog wel even verder lopen, vind het prettiger om in een kleinere plaats te overnachten. Mijn boekje geeft aan dat de eerstvolgende albergue in Cacebelos is, nog 16 km verder. Maar de Duitse jongen aan het tafeltje naast ons laat zien op zijn up-to-date app dat er over 5 km en 8 km ook albergues zijn. Ik besluit verder te gaan lopen en inderdaad na 5 km in Columbrianos is een nog vrij nieuwe herberg, San Blas. Ziet er goed uit en hier is nog wel een bed vrij. Wanneer ik ga douchen kom ik erachter dat ik mijn broek heb laten hangen in El Acebo, dat betekent dat ik alleen de broek die ik aanheb nog heb en geen schone kan aantrekken. Ik herinner me dat ik de andere over de railing van het bed had gehangen en vanochtend in het donker dus niet heb gezien. Ik hoop dat ik ergens nog eentje kan kopen.
Mijn wasje doe ik deze keer met waspoeder zodat het lekker fris ruikt. In het washok staat namelijk een bak zeeppoeder. Veel beter als het gepruts met het kleine stukje zeep. De slaapzak hang ik ook even lekker in de zon. En dan met een biertje in het zonnetje verslag schrijven. Het is al na 16 uur wanneer er nog drie mannen uit Nieuw Zeeland binnenkomen. Ze hebben 32 km gelopen. Ik praat even met Bernie uit Christchurch en we besluiten dat het leven goed is. De barman brengt ons nog een lekker hapje...wat wil een mens nog meer?

Om 19 uur ga ik hier in de bar beneden eten en Elly appt me om te vragen hoe het gaat. Zijzelf moet wel erg wennen aan het leven na de camino wat ik mij heel goed kan voorstellen.   De mannen nodigen me uit bij hen aan tafel te komen zitten en stellen zich voor als "Roberto" en "Bernardo" uit Nieuw Zeeland en nummer drie wiens naam me is ontschoten maar minstens zo chique is komt uit Cardiff. Erg gezellig! En nu lekker slapen.

Zaterdag 24 september: van Columbrianos naar Villafranca del Bierzo (20 km) Om 7 uur sta ik op en na een kop koffie beneden start ik om 7.30 uur met wandelen. De hanen kraaien en er zijn enkele boeren op het land maar verder is het rustig. Het begint te dagen in het oosten met een rode lucht. De weg is goed tot en met Camponaraya. Daarna gaat de route dwars door de wijngaarden van de Vino del Bierzo en er wordt druk geoogst. Overal zijn plukkers aan het werk en er staan plastic manden vol glanzende trossen druiven. In Cacabelos ga ik koffiedrinken en krijg er vier churros en een snoepje bij. Maar goed dat ik er niets bij had besteld want dit is al een hele hap. Nog een Coca-Cola voor wat energie en weer verder. In alle drie kerken hier kun je een stempel halen en ik kies voor de middelste. Het volgende dorp is Pieros. De route is heuvelachtig, klimmen en afdalen maar erg mooi. In Villafranca del Bierzo stop ik voor wat drinken. Eigenlijk wil ik nog iets verder lopen maar dan lees ik in een app van Peter dat hij en Petra op 5 oktober in Santiago zullen zijn. Dat betekent dat ik nog 11 dagen de tijd heb voor minder dan 200 km. Ik besluit om dan hier maar te stoppen, heb er zo'n 20 km opzitten vandaag. Ik vind een overnachtingsplek in albergue Leo en word vriendelijk ontvangen door een aardige jonge vrouw die een glas water voor me klaar zet. Ze zegt dat er nóg een Nederlandse in dezelfde kamer overnacht. Er is alleen nog een bovenbed voor mij maar wel met échte lakens en een dun dekentje. Deze kamer heeft 2 stapelbedden en een enkel bed met een eigen douche/toilet en wastafel. Dus mocht ik er vannacht weer uit moeten, zoals meestal wanneer ik boven slaap, hoef ik in ieder geval geen hele zaal en gang door op de tast. Mijn wasje mag ik in de tuin van de familie ophangen want hierbinnen droogt het niet. De Duitse mevrouw die ik vandaag al enkele keren voorbij kwam slaapt in het bed naast me. Ze zoekt iemand die met haar spaghetti wil eten vanavond. In de tienda hebben ze kant en klare maar één verpakking is genoeg voor twee personen. Dat lijkt me wel eens lekker en kunnen we samen eten. Dan stelt de Nederlander zich voor maar ik ben de naam weer kwijt. Hij is in Pamplona gestart en vanaf Sarria (de 100 km grens) komt een vriend hem vergezellen. Maar nu heeft hij tijd over en dat komt hem goed uit want hij heeft pijnlijke voeten.

Ik ga het centrum in en wandel een beetje rond waarna ik een wijntje ga drinken op de Plaza Mayor en besluit daar tapas bij te nemen, queso. Dat blijkt bijna een maaltijd te zijn, flinke punten kaas met een mandje brood erbij. Maar lekker is het wel! Ik zie veel pelgrims voorbijkomen die nog een plekje voor de nacht zoeken en dan zie ik ook de Duitse lopen en wenk haar. Ze heeft geen winkel kunnen vinden die nog open was. Ik heb nog kaas en brood over en dan besluiten we om samen een pizza te delen. Gudrun heet ze en komt uit de buurt van Berlijn. We babbelen gezellig, zij in het Duits en ik half Duits en half Engels. Na het eten lopen we terug naar de albergue in de Calle del Agua.

Zondag 25 september: van Villafranca del Bierzo naar Ruitelan (20 km)  Om 7 uur sta ik weer op en drink beneden een kop koffie voor ik ga. Ik krijg nog de raad niet in O Cebreiro te overnachten omdat het daar erg druk zal zijn. Dat is me ook iets te ver, dertig km, voor een dag. Het heeft vannacht flink geregend maar nu is het gelukkig droog. Volgens mijn boek is het een steile klim na Villafranca maar dat blijkt reuze mee te vallen. Waarschijnlijk is er een nieuwe weg aangelegd die heel geleidelijk aan met bochten omhoog loopt. Onderweg neem ik de nodige pauzes en neem tijd voor een zondags bakkie met een punt almendra en verse jus. Hier zet ik ook weer een stempel in mijn credencial. Die raakt zo langzamerhand al aardig vol. Voor de lunch koop ik een Italiaanse pastasalade en een cola. Van een Pool had ik gisteren een tip gekregen voor een leuke albergue maar wanneer ik daar ben wil ik toch nog eventjes doorlopen.

In Ruitalan vind ik een plek in een leuke albergue en deze wordt beheerd door twee leuke mannen, Luiz en Carlos. Ik kom op de kamer bij Duitse Susie, die half ziek is en ook nog eens last van bedbugs had. Allemaal ellende dus. Als mijn wasje hangt en ik even gerust heb ga ik een wijntje halen ik het dorp. De barman vraagt of ik die koud wil of niet. Hier wordt de rode wijn namelijk ook vaak koud gedronken. Ik zeg dat in Nederland alleen witte wijn gekoeld wordt gedronken en dan haalt hij de ongekoelde rode wijn en schenkt mij een glas in. Ik krijg er een schoteltje chips bij en ga buiten in de zon zitten. Na mijn wijntje loop ik terug en zit buiten bij de albergue nog een tijd te praten met een stel uit South Carolina, een Nieuw Zeelander en Susie. Inmiddels is er nog een Australisch meisje bijgekomen op de slaapkamer. Ze ziet er nog erg jong uit en ook zij voelt zich niet lekker, is rillerig en heeft geen shampoo meer voor de douche. Ik geef haar mijn douche- en haarshampoo en raad haar aan om lekker warm te douchen. Om 19 uur is het etenstijd en we krijgen een heerlijk maal bereidt door Carlos voorgeschoteld: wortelroomsoep, een heerlijke salade, spaghetti en pudding.  Het Australische meisje lacht weer, de warme douche heeft haar goed gedaan. We eten met z'n negenen en het is erg gezellig! Nog een beetje natafelen en dan is het bedtijd.