Dag 4, 5, 6 en 7 de eerste week zit er op.

Inmiddels een week camino ervaren en die is nu al onvergetelijk.
Dag 4 dinsdag 30 augustus van Viana naar Navarrete (23 km)
's Nachts weer slecht geslapen en natuurlijk moest ik er nu 2x uit (lag in het bovenste bed). Uiteindelijk maar opgestaan en ik zit als eerste in de keuken. Daar werk ik mijn verslag enigszins bij waarna ik mijn voeten verzorg. Ze zien er niet goed uit, de hakken zitten vol blaren en de nagel van mijn grote teen links zit los. En dan op weg. In Viana zelf is het even zoeken naar de pijlen, dan de stad uit en later loop ik door de wijngaarden van de Rioja. 
Onderweg naar Logroño kom ik Elly en later Christof tegen en we besluiten gezamenlijk koffie te drinken in de stad. Via een grote brug steken we rivier de Ebro over en lopen naar het Plaza de Santiago in het centrum. Daar op het plein bij de kerk van Santiago strijken we neer op een terrasje. Elly heeft een pijnlijke knie en besluit met de bus naar Navarrete te gaan. Samen met Christof loop ik de stad uit en zeg dat hij wel zijn eigen tempo moet aanhouden en zich niet aan mij moet aanpassen, hij heeft tenslotte langere benen.  Hij zegt dit te gaan doen zodra we de stad uit zijn maar we raken zó in gesprek dat we helemaal tot Navarrete samen oplopen. Daar nemen we eerst een kijkje in de mooie kerk waarna we inchecken bij de albergue municipal. Na een douche en mijn wasje besluit ik toch naar het medisch centrum te gaan voor een voetencheck. De herbergier wijst me de weg op een manier á la Louis de Funes, snel snel, hij zet me nog nét niet de deur uit. Ik ga op weg maar kan het niet vinden. Er is geen mens op straat en het is bloedheet, de temperatuur is opgelopen naar bijna 40 graden. Dan zie ik Christof naar buiten komen bij een naai-atelier. Eén van de banden van zijn rugzak was vanmiddag stuk gegaan en die heeft hij laten repareren. Ik besluit daar de weg te vragen. Zonder aarzelen sluit de kleermaker zijn shop en loopt met me naar de pharmacia. Daar werkt een aardige vrouw die Engels spreekt en zij vindt het toch wijs om de dokter ernaar te laten kijken. De kleermaker, Julian heet hij, brengt me er naar toe en wacht op mij. De jonge vrouwelijke arts vindt het beter dat ik een dag rust neem en morgen weer kom. Daarna verzorgt de enfermería mijn voeten. Hierna brengt Julian mij terug en zegt tegen de herbergier dat ik nog één nacht extra daar moet blijven. De man doet erg moeilijk en ik laat het papier van de dokter zien waarop staat dat ik morgen terug moet komen. Als pelgrim mag je maar één nacht in een gemeentelijke herberg slapen maar in geval van nood mag je langer blijven. Wanneer Julian weg is blijft hij moeilijk doen maar uiteindelijk stemt hij toe en belooft me voor morgennacht zelfs een kamer op de eerste i.p.v. op de tweede verdieping. Dit heb ik te danken aan een Belgisch echtpaar dat goed Spaans spreekt en dat in Los Arcos vrijwilligerswerk gaat doen in een herberg. Zij tolken tussen mij en de herbergier en dringen aan op een beetje medewerking. 's Avonds eet ik samen met Christof, Elly, Ann (uit Lyon) en twee Duitse dames het pelgrims menu bij de buren. Ik vertel over de behulpzame Julian en Christof zegt dat hij voor de reparatie van zijn rugzak niets mocht betalen, Julian zei het als zijn plicht te zien om pelgrims in nood te helpen.

Mijn menu bestaat uit knoflooksoep, Cuban rice, ijs en natuurlijk wijn en water. Leuk gezelschap en het is erg gezellig aan tafel.  Dan is het bedtijd. De albergue heeft zespersoons kamers en ik deel een kamer met de twee Duitse dames, een Spaanse, Christof en een Italiaan met wie ik nog even een praatje maak. Een fanatieke wandelaar die al ruim 60 km verder is dan zijn vooraf gemaakte schema. Hij laat me foto's zien van een schattig kleindochtertje van vier maanden. Ze heeft een Nederlandse vader en haar achternaam is Smid.  Voor het licht uitgaat wenst iedereen mij een goede rustdag en beterschap en Christof komt ook nog even afscheid nemen.

Dag 5 woensdag 31 augustus Navarrete
Na weer een bijna slapeloze nacht laat ik 's ochtends alle drukte passeren voor ik zelf opsta. Elly neemt i.v.m. haar pijnlijke knie ook een rustdag dus dat is wel gezellig voor mij. We ontbijten samen in de keuken. Iemand had gisteravond een paar gekookte eitjes over en die in de koelkast achtergelaten voor mij. Het is nog geen half acht wanneer de herbergier met een paar vrouwen de keuken binnenkomt om te gaan schoonmaken. Hij gebaart naar Elly, tikkend op zijn horloge, dat ze op moet schieten. "A las ocho" (om 8 uur) reageert ze en dan haalt hij zijn schouders op.  De herberg sluit om acht uur en dan gaan we koffiedrinken bij de buren. Hier blijf ik op het terras zitten met mijn voeten op een stoel. Er is wifi en ik werk mijn reisblog bij. Ook komen er regelmatig pelgrims langs die stoppen voor een verfrissend drankje. Hier zie ik Diogo uit Sao Paulo en Deense Margrete en Kasper, die ik in Puente la Reina al ontmoette, ook weer. Margrete loopt zonder backpack, die laat ze vervoeren naar het volgende overnachtingsadres. Voor ongeveer €5,- kun je dit laten doen. We praten over hoe anders de weg hier is, vaak onverhard en bezaaid met stenen. Dan daarbij de hitte en het gewicht van de backpack.....geen wonder dat je problemen krijgt. En dan zijn er ook nog zoveel verschillende adviezen voor het verzorgen van je voeten. 's Middags verbindt een andere verpleegkundige mijn voeten, er blijken ook blaren onder twee teennagels te zitten. Ze boort een gaatje in de nagel (die al helemaal los zit) van de grote teen en drukt het vocht uit de blaren. Daarna wordt alles flink ingepakt. Het voelt wel goed en ik probeer of ik zo in mijn schoenen kom maar dat gaat niet. Morgen toch maar op sandalen en niet te ver lopen. Ik koop een zak snoep voor Julián en bezoek hem in zijn winkeltje. Hij wil natuurlijk niks aannemen maar accepteert het uiteindelijk toch. Hoewel we elkaars taal niet spreken begrijpen we elkaar toch. Hij laat een boek zien met postzegels maar kan die van Nederland niet vinden. Ook heeft hij veel bedankbrieven gekregen van pelgrims, hij is een ware camino-engel! Voor ik afscheid neem komt hij aan met een zak hele grote tomaten. Hij gebaart dat ik die moet doorsnijden, dan een beetje zout en olie erop en mmmmm. Ik vraag zijn adres en krijg een kaartje. Thuis heb ik nog veel postzegels liggen en heb daar nu een goede bestemming voor.  's Avonds eet ik weer een pelgrimsmenu bij de buren, samen met Elly.

Dag 6: donderdag 1 september van Navarrete naar Nájera (17 km)
Heerlijk, eindelijk geslapen! Wel wakker geweest maar ook weer in slaap gevallen. Om 5.30 uur sta ik op en een uur later loop ik op sandalen naar albergue El Cantaro waar Elly heeft overnacht. Zij had namelijk geen briefje van de dokter en mocht dus geen tweede nacht in de municipal slapen. In rustig tempo met regelmatige stops lopen we even later gezamenlijk naar Ventosa (7 km). Daar aangekomen besluit ik, om nog meer problemen te voorkomen, niet verder te lopen maar de bus te nemen naar Nájera. Eerst nemen we uitgebreid de tijd voor koffie en verse jus. We spreken nog eventjes met een jonge vrouw die de camino rennend wilde afleggen maar ze kreeg al snel last van blessures en wil voorlopig wandelen totdat ze weer kan rennen. Dan gaat Elly verder lopen en ik wandel naar de bushalte maar helaas, er rijdt alleen een bus naar Logroño. Ik heb de keus om een taxi te nemen of hier te overnachten en morgen naar Nájera te lopen. Het is nog vroeg en daarom kies ik de eerste optie. In de bar wordt er een taxi voor me besteld en een kwartiertje later is die er. Rond half twaalf zet de taxichauffeur me af in het centrum van Nájera en daar zit op een bankje een mede pelgrim brood te eten en naast hem staat een ontkurkte fles wijn. Hij wenkt me er bij te komen zitten en we raken in gesprek hoewel hij geen Engels spreekt. Beetje Frans en Portugees, hij heet Luciano en komt uit Sao Paulo maar woont sinds kort in Frankrijk. Ik kom erachter dat hij vannacht om één uur al is gaan lopen, dat hij genoot van de "milles etoiles" en dat hij vallende sterren heeft gezien. Ondertussen biedt hij me van alles aan waaronder brood en een slok uit de wijnfles. Hier bedank ik voor, ik eet mijn eigen broodje, maar het is erg leuk zo met hem te communiceren. Hij vertelt iets en ik probeer daar woorden uit te halen en in het Engels te vertalen. Engels spreken gaat hem niet zo goed af maar hij begrijpt het wel. Hij loopt op schoenen die hij bij de tenen heeft opengeknipt, baadt zijn voeten dagelijks in heet water met zout en heeft geen blaren. Iedereen heeft weer andere tips.

Albergue Puente de Nájera, waar ik met Elly heb afgesproken blijkt hier vlakbij te zijn en gaat om 12 uur open. Luciano neemt afscheid met "A Santiago!" en ik check in en reserveer ook alvast een bed voor Elly. In de herberg werkt Marjan, een Nederlandse. Leuke meid die de vermoeide pelgrims hartelijk ontvangt. Zo kan het ook.
Na de opfrisbeurt drink ik samen met Elly, die inmiddels ook is gearriveerd een lekker wijntje op een terras aan de rivier Najerillo en daarna eten we weer heerlijk met nog meer wijn erbij. We lachen veel samen, het is erg gezellig en wat hebben we het goed. Het pelgrimsleven is zo slecht nog niet.

Dag 7 vrijdag 2 september  Nájera   Vandaag weer een rustdag, ook voor Elly. We doen het dus kalmpjes aan en we zijn de laatsten die om acht uur naar buiten gaan. De deur van de herberg valt achter ons in het slot. Eerst op zoek naar het Centro Saludad en daar aangekomen horen we dat de enfermería vanmiddag van 12 tot 13 uur spreekuur heeft. Dan drinken we lekker koffie op een terras en praten over de contacten die je maakt op de camino. Ook al spreek je niet elkaars taal toch maak je echt contact omdat je tijd voor elkaar neemt en manieren zoekt om elkaar te begrijpen. Zoals gisteren met Luciano. Aandacht, het belangrijkste wat mensen elkaar kunnen geven. Ondanks de lichamelijke ontberingen op de camino zijn de contacten een weldaad voor je ziel, innerlijke luxe. Ik deel met Elly mijn twijfels over het kunnen volhouden. Want hoewel ik een doorzetter ben is mijn lichaam niet zo sterk en dan al die blaren..... Zij zegt dat ik het zéker kan maar dat ik mij moet aanpassen aan wat mijn lichaam aangeeft. Van de tegenslagen leer je, moet je je plannen aanpassen en dan brengt dat weer zoveel goeds op je pad. Toeval bestaat niet, in alles wat je meemaakt zit iets wat moet zijn zoals het is om de cadeautjes te ontdekken. Als we morgen op tijd vertrekken en regelmatig pauzes inlassen dan kunnen we na zeven km in Azofra bekijken wat we doen, stoppen of nog tien km verder lopen tot de volgende albergue. Dat klinkt goed, ik besluit de tijd te nemen die mijn lichaam vraagt. Tijd héb ik immers, heb ik niet zelf steeds gezegd dat het niet uitmaakt hoe lang ik erover ging doen?   Elly heeft besloten nieuwe sandalen te kopen en ik ga met haar mee, koop er ook een paar (de allerlaatsten) en laat mijn oude achter. Deze hebben een dikkere zool, bredere banden en lopen veel fijner. Ik hoop hier een paar dagen blaarloos op te kunnen lopen totdat ik de wandelschoenen weer aankan. Volgens de leuke verkoopster kunnen we hier de hele camino op lopen. Op wolken lopen we daarna naar het centro de salud. Benieuwd naar wat de zuster van mijn voeten zegt. Ben zelf ook benieuwd naar hoe ze er nu uitzien. Maar eerst checken we opnieuw in en vragen naar een tweepersoons kamer. Omdat we de eersten zijn is er nog een nog vrij. Wat een luxe, twee opgemaakte bedden, geen plastic plakmatras, ruimte om al de nodige spullen uit te stallen en een heerlijke royale badhanddoek. Wat een luxe voor 20 euro. Dan op consult naar de enfermería en ze is tevreden, pakt mijn voeten opnieuw in en ratelt maar door  "vale?" over wat ik moet doen en wat juist niet. Het verband mag ik laten zitten tot morgen na het wandelen. Dan douchen, goed drogen, geen cremes en opnieuw verbinden. De sandalen keurt ze goed maar tot aan Santo Domingo las Calzades. Daarna wordt de weg weer vol stijgen en dalen en moeten de wandelschoenen weer aan om andere voet- en enkelproblemen te voorkomen. En daar moet ik de voeten opnieuw laten controleren. Elly zit er ook bij en we krijgen instructies hoe te verbinden: jodium, gaas en afdekken met een soort fixomul, ik krijg zelfs een tasje met voorraad mee. Onderweg terug steken we een (electrisch) kaarsje aan in het klooster van Santa Elena waar de Clarisser nonnen net in gebed zijn. Dan is het tijd voor een broodje en siësta. De temperatuur loopt alweer behoorlijk op naar 30 gr. en stijgt nog verder. Paar boodschappen voor ontbijt en lunch morgen en dan het pilgrims dinner. Elly trakteert op een glas goede Rioja en dan is het alweer bedtijd. Ik kom een pelgrim tegen, zijn voeten zijn net zo ingepakt als de mijne, en we kijken elkaar veelbetekenend aan. Hij strompelt zoals ik eerder deed en ik wens hem sterkte. De rust heeft mijn voeten goed gedaan en ik kijk ernaar uit morgen weer op weg te gaan. Maar eerst genieten van de luxe kamer en het bed met normale matras en kussen, eens geen plastic zweetspul. Maar mijn voeten staan wel in brand.