Dag 8, 9 en 10: Azofra, Santo Domingo de la Calzada en Villamayor del Río

Dag 8 zaterdag 3 september van Nájera naar Azofra (7km)   Oh, oh, oh wat word je toch snel lui na een dag vrij...pas om 6.30 u wakker! Om 7.30 vertrek ik samen met Elly. We lopen een klein stukje in de foute richting maar nadat een vriendelijke mevrouw ons de juiste weg wijst komt het goed. Het begint met een klim en dan passeren we een bord waarop staat dat Santiago nog 582 km is. Huh? Twee dagen geleden was het nog 576 km. Het zijn Spaanse kilometers, ze doen maar wat hier. Op het pad ligt een heel klein slangetje, niet groter dan een pier en ook zo dood als een pier. De eerste dag vond ik ook een dode slang aan de kant van de weg maar die was behoorlijk groter. Na een uurtje pauzeren we even bij een put midden in de wijnvelden. De boer heeft een tros druiven klaargelegd voor de peregrinos. Even later zien we Azofra liggen en besluiten dat we vandaag niet verder gaan. Ongeveer zeven km is eerst genoeg op sandalen en ook voor Elly die een pijnlijke voet heeft.
En dus zitten we om 10.20 uur in Azofra lekker aan de koffie en wensen de voorbijkomende pelgrims " Buen camino". Het wordt alweer heet, we besluiten dat het goed is om hier te blijven. Het is oogstfeest in Azofra en er wordt een grote waterglijbaan opgezet en kinderen houden een watergevecht.
De albergue municipal ziet er goed uit en we krijgen notabene een tweepersoons kamer. Het lijkt een beetje op een kloostercel maar de bedjes zijn opgemaakt en liggen heerlijk. De slaapzak kan in de tas blijven. En.... het is een room with a view!
Douchen en voeten verzorgen, er komt nog veel vocht uit de blaren onder de teennagels. We slaan brood, beleg, yoghurt en sap in voor het komend weekend en kopen een fles wijn die we even later bij de albergue soldaat maken, een lekkere rode rioja.  We zitten op de binnenplaats, waar we een schaduwrijk plekje hebben gevonden. Er is ook een uitnodigend koudwaterbadje maar dat is i.v.m. infectiegevaar nu niet zo verstandig voor mij. Dan even liggen en daarna eten in het dorp. Het is druk vanwege het feest en de terrassen zitten gezellig vol. Terwijl we eten komt er een goede percussieband voorbij. Het hele dorp van jong tot oud viert feest. En dat gaat de hele nacht door maar wij liggen om 21 uur in onze heerlijke bedjes.

Dag 9 zondag 4 september van Azofra naar Santo Domingo de la Calzada (15 km)   Vannacht voelden mijn voeten minder branderig dan gisternacht. Om 5.15 u staan we op en een uur later zijn we op pad en komen nog een paar feestvierders tegen die van geen ophouden weten. Het is nog aardedonker en we volgen een groepje Fransen die het pad verlichten met hoofdlampjes. In het donker passeren we in de akkers een stenen zuil in de vorm van een in de grond gestoken zwaard, Rollo de Azofra, een symbool van de rechtsmacht van de landheren van Azofra. Later begint het achter ons te dagen en kleurt de lucht prachtig rood. Voor mij is dit toch het mooiste uur van de dag met die zachte kleuren. Na 10 km komen we in Ciriñuela en daarnaast ligt Cirueña. Hier drinken we koffie met een zondags koekje in bar Jacobo en wissel ik mijn sokken voor droge.
Na de tweede koffie en tweede plas lopen we verder. Ik.voel me goed, de sandalen lopen fijn en ik voel m'n hakken bijna niet meer. En dan overvalt me zomaar ineens een enorm geluksgevoel. Wat een voorrecht dat ik hier mag lopen. Dat ik een jaar verlof mocht, dat ik eerst rust en vrede vond en dat ik nu de camino mag ervaren met support van het thuisfront. Ik voel mijn dierbaren nu zo dicht bij me alsof ze met me meelopen. Wanneer ik even later achterom kijk zie ik dat ik het groepje ver achter me heb gelaten.

Bovenaan de heuvel gekomen zie ik Santo Domingo de la Calzada voor me liggen met de beroemde kathedraal waarin een haan en kip in een hok zitten. Het verhaal daarbij is dat lang geleden een Duits echtpaar met hun zoon op pelgrimstocht naar Santiago in een herberg in Santo Domingo overnachtte. De dochter van de herbergier zag wel iets in de zoon maar hij wees haar avances af. Uit wraak verstopte zij een zilveren beker in zijn bepakking en de volgende dag werd hij beschuldigd tot diefstal en opgehangen. Zijn ouders trokken naar Santiago de Compostela en klaagden hun nood bij de apostel. Toen ze op de terugweg weer door Santo Domingo kwamen zagen ze tot grote vreugde dat hun zoon nog leefde: de apostel had hem al die tijd ondersteund zodat hij niet kon stikken. Iemand snelde naar de bisschop om hem van dit wonder op de hoogte te brengen. Deze wilde juist aan zijn maaltijd beginnen die bestond uit een gebraden haan en kip. Ongelovig hoorde hij het verhaal aan en riep : "Dit beest hier zal nog eerder vleugels krijgen dan dat zoiets waar kan zijn" en onmiddellijk kregen de haan en kip vleugels; de baan kraaide en de twee vogels vlogen op van de borden. Sindsdien is, ter herinnering aan het "milagro Santo" het hok met de kip en haan in de kathedraal te zien.         

Maar al heb ik Santo Domingo in het vizier, het is nog wel 45 min lopen. In Santo Domingo aangekomen sluiten Elly en ik ons aan in de rij voor de herberg van de Cofradia del Santo waar we even later allerhartelijkst welkom worden geheten door twee vriendelijke cofradia's en natúúrlijk mogen we allebei een benedenbed. Op iedere zaal staan negen bunkbeds en vanuit het raam (we zitten op 2e etage) kijken we uit op de tuin met voliere met daarin de kippen en twee hanen die nu "off duty" zijn. Er is natuurlijk regelmatig een wisseling van wacht in de kathedraal. Na een heerlijke douche masseer ik mijn voeten die het toch maar goed volhouden ondanks alles en druk nog vocht onder de teennagel weg. Jodium en gaasje erop en even rusten. Aangezien het vandaag zondag is en het centro de salud dus gesloten is kan ik mijn voeten niet laten checken en ik vind het ook wel goed zo, kan me er wel mee redden.

Tijd voor een bezoekje aan de beroemde én mooie kathedraal. Uniek is het wel, zo'n kippenhok boven aan de muur. Helaas laat de haan zich niet horen. Op de binnenplaats is de hele camino uitgebeeld in playmobil, ook erg leuk. Tegenover de kathedraal staat een klein kerkje met een mooi Mariabeeld. Ik loop nog wat rond in het uitgestorven centrum. Bij een chocolaterie staat de etalage vol met kippen en hanen van chocola. Dan zie ik Elly en gaan we samen een biertje drinken. Naast ons zit een groepje Spaanse oudere mensen aan de borrel en even later komt één van de dames ons een schaaltje bugles (chips) brengen. "Por usted", wát een vriendelijkheid! De mensen die hier langs de camino wonen staan over het algemeen erg vriendelijk tegenover de pelgrims. Je zou denken dat die hele horde mensen hen af en toe de keel wel uit moet hangen. Er komt nooit een eind aan, gaat het hele jaar door, dag in dag uit. Weer terug is de was droog en ga ik even liggen voor ik samen met Elly ga eten. Het wordt pizza met een glas witte wijn en espresso na. In de tuin van de albergue zittend, de temperatuur is nu heerlijk, schrijf ik mijn blog en kruip om 21.30 uur in bed.                                                                            

Dag 10 maandag 5 september van Santo Domingo naar Villamayor  del Río (19 km)   Nauwelijks geslapen vannacht, ik hoorde de klok om 2.30 uur nog slaan en om 5 uur kraaide de haan ons allemaal wakker. Maar dat hoort er hier toch ook echt wel bij in Santo Domingo! Nadat ik mijn voeten heb verbonden en heb ontbeten vertrek ik wederom op sandalen en mijn eerste stop is bij een kruis. Hier staat aan de kant een piepklein tentje waaruit net een caminoganger kruipt. Na twee uren kom ik aan in Grañon. Ik hoop daar ergens koffie te kunnen drinken maar de plaats lijkt wel uitgestorven, alles is in diepe rust. Aan de rand van het dorp stop ik even bij een picknickplaats. En dan blijkt dat niet iedereen hier nog slaapt. Zachtklingelende bellen verstoren de rust en dan passeert er een kudde schapen met herder en hond. Weer verder en dan bereik ik de grenspaal naar Castilie y Leon. Hier haal ik een stempel en er is, goddank want ik heb hoge nood, een toilet! Meestal kun je onderweg wel een plekje vinden voor een plas maar op dit traject liep het pad tussen twee wallen en was er geen bosje waarachter ik me even kon terugtrekken. Ik wandel door naar het dorpje Redecilla del Camino en neem daar uitgebreid pauze met koffie en krijg weer een stempel. Voeten op een stoel en lunchen met een punt tortilla en cola. Dan verder naar Castildelgado en Viloría de Rioja. Het is inmiddels alweer bloedheet. Ik passeer zonnebloemenvelden vol smileys, dat ziet er leuk uit, daar is behoorlijk werk van gemaakt. Maar de weg is lang en zonder schaduw, boven op een heuvel kan ik zien waar de weg heen gaat en een heel eind verder pas zie ik een struik die mogelijk wat schaduw geeft. Hoewel een paar fietsers me opbeuren met "Ciao chica, buen camino" valt het me zwaar maar eindelijk komt Villamayor del Rio in zicht. Daar aangekomen wacht ik op Elly en we besluiten om hier te overnachten. Ik heb veel pijn en zie het niet zitten nog eens anderhalf uur in de steeds heter brandende zon te blijven lopen tot aan de volgende herberg in Belorado. We hebben er 19 km op zitten, het is half twee en tijd om een slaapplek te zoeken. Het wordt een privé albergue: San Luis de Francia en we zijn de eersten. Het zoontje van de hospitalero checkt, onder toeziend oog van zijn vader, ons in. Voor €14,50 per persoon hebben we een bed en een maaltijd met wijn. Eerst even liggen en later als ik ga douchen arriveren er meer gasten. Later in de tuin ontmoeten we elkaar, Alice en Paul uit Sheffield, Ole (74 jr) en Ana (70 jr) uit Denemarken en Ester en Alex ook uit Denemarken. Om 19 uur kunnen we aan tafel en na het eten kruip ik meteen in bed, voel me niet zo fijn, heb veel pijn (reuma).