Dag 2, Naar Los Arcos

28 augustus: van Estella naar Los Arcos (23 km)   Niet zo fijn geslapen, nou ja eigenlijk helemaal niet. Om vijf uur kwam er leven in de tent en ben ik ook opgestaan. De tas mee naar buiten en daar inpakken om de anderen niet te storen. Niets vergeten in het donker, kop koffie uit de automaat in de keuken met het broodje en de yoghurt die ik gisteren kocht voor het ontbijt en daar gaan we weer.
Het is lang geleden dat ik op een stapelbed sliep en dan ook nog met 35 andere personen, waaronder snurkers, op een slaapzaal en daarom lukte het slapen dus niet zo goed. Bovendien was het erg warm, nog over de 30 graden, en dan zijn de matrassen ook nog geplastificeerd, niet fijn om op te slapen.
Vandaag kom ik ook niet goed op gang. De weg begint weer met veel stijgingen en mijn schouders en heupen doen zeer. Gisteren niet genoeg water gedronken dus daar ga ik vandaag op letten. Na een half uur passeer ik de Irache fuente del vino, een bron waar je behalve water ook wijn kunt tappen. Geweldig, hier in deze streek komt de wijn gewoon uit de kraan! Op een bord ernaast staat te lezen dat pelgrims sterk en vol vitaliteit naar Santiago lopen wanneer ze deze goede wijn gebruiken. Dus toch maar een beetje wijn bij het water? Maar helaas, er komt niet veel meer uit de kraan, misschien maar goed ook op dit vroege uur. Toch één slokje kunnen proeven, hmm..best goed. De zon komt op met prachtige kleuren, het is hier zó mooi.  Op het moment dat ik erover denk om 23 km te gaan lopen naar Los Arcos passeer ik een muur waarop een enorm grote slak is geschilderd en bedenk dan dat er niets moet, ik moet mezelf geen doelen stellen maar gewoon maar zien hoe het gaat. Is dit nou zo'n les die de camino je leert?  In Azqueta pauzeer ik en neem versgeperste jus. Onderweg snoep ik af en toe, net als gisteren, een paar bramen van de struiken langs de kant. Bij de volgende plaats krijg ik een stempel en neem een banaan, weer wat energie. Ik voel me intussen veel fitter en heb de pas er stevig in. Christof kom ik ook steeds weer tegen en we besluiten vanaf Villamayor de Monjardin samen verder te lopen. Ik zeg dat ik vandaag maar slow op gang kwam maar Christof vindt dat ik nu krachtig loop. We spreken samen Engels, dat gaat me beter af als Duits. Na Villamayor wordt het pad vlakker maar lopen we in de brandende zon. Tijdens een pauze trek ik eventjes mijn schoenen en sokken uit en spray mijn voeten met verkoelende kamfer. Dan weer verder, heuvel op en af, eindeloos in de hitte. Maar dan horen we klokken luiden, dat geeft de burger moed. Voor ons ligt weer een heuvel, zou dit de laatste zijn? En ja, bovenaan gekomen zien we Los Arcos liggen waar we om 14.00 uur aankomen. Meteen aan de linkerkant is een bar waar we een ijskoude coca-cola drinken. We boeken een slaapplek in de Albergue Austria. Ik heb inmiddels wel weer een paar grote blaren erbij. Terwijl ik mijn was doe bestelt Christof alvast een groot glas koud bier en ook eentje voor mij. Een beetje verlegen vraagt hij me hoe vaak hij moet wassen....hier heeft hij duidelijk geen ervaring mee. Op de binnenplaats is een koud water-voetenbad waar ik even later mijn gloeiende voeten in dompel onderwijl genietend van mijn biertje. Naast mij zit Sara, een Duitse jonge vrouw die de camino samen met haar moeder loopt. Zij zijn wel gestart in Pamplona. 
Om 19 uur is er een pelgrimsmis in de mooie Santa Mariakerk waar ik met Christof naar toe ga. De priester heeft een mooie boodschap: pelgrims lopen naar het westen waar de zon sterft in de oceaan maar keren daarna herboren terug naar het oosten, naar huis, want de camino gaat door.  Hij doet de mis ook in het Engels, zij het wel met een sterk accent, maar ik kan het een beetje volgen. Daarna mogen we de pelgrimszegen ontvangen en een bidprentje, voor mij zelfs in het Nederlands, ik ben hier de enige Nederlandse pelgrim. Ik brand nog even een kaarsje en ga dan een hapje eten met Christof op het plein waar inmiddels een koude wind is opgestoken en nu is het tijd om mijn bedje op te zoeken. ¡Buenas noches!