Dag 11, 12, 13 en 14: Villafranca Montes de Oca, Atapuerca, Burgos en Hornillos del Camino

Ik loop een beetje achter met mijn verhaal omdat ik niet overal een (goede) wifi-verbinding heb. Het is me een paar keer overkomen dat ik een heel verhaal had getypt en bij het opslaan de verbinding weg was en helaas ook het hele verhaal... maar hier het vervolg dan.

Dinsdag 6 september: van Villamayor naar Villafranca Montes de Oca (18 km)   Om 6.15 uur ben ik wakker. Ik verbind mijn teen, plak de blaren op de hakken af met tape en wrijf mijn knieen en pols met Voltaren-gel. Vandaag trek ik mijn schoenen weer aan en hoop dat alles blijft zitten. Ontbijt wordt hier pas vanaf 7 uur geserveerd maar dat is me te laat. In het donker vertrek ik, het is nog fris. In het eerstvolgende dorp hoop ik koffie te kunnen drinken maar alles is daar in diepe rust, Belorado slaapt nog. Het is wel een mooi dorp en het heeft een mooie albergue parroquial naast de Santa Mariakerk met ooievaarsnesten op de toren. Die nesten zie je hier overal maar ze zijn nu verlaten. Wat moet dat een mooi gezicht zijn in het voorjaar wanneer er jonge ooievaars zijn. Op een bankje neem ik mijn ontbijt; biscuitjes en water. In mijn rechterknie voel ik steken, voorzichtig lopen dus en de voeten goed afrollen. Op weg naar Tosantos haal ik een oudere man in en we blijven samen op lopen. Hij komt uit Colorado en in 2014 liep hij met zijn vrouw ook de camino. Toen ging het erg traag en namen ze regelmatig de bus, nu vullen ze de toen overgeslagen stukken op en daarna gaan ze twee weken als vrijwilligers werken in een albergue op de meseta. Zijn vrouw loopt sneller en wacht in Tosantos op hem. Hij vertelt dat hij gisteren in Belorado bij het oogstfeest daar was en dat aan het eind van de avond een gigantische ui, gemaakt van hout en papier, in brand werd gestoken. Belorado schijnt bekend te staan als uienteeltgebied. Dat verklaart wel de stilte daar vanochtend, het hele dorp lag bij te komen van het feest.    In Tosantos sluit de Amerikaan zich aan bij zijn vrouw die op een bankje zit te wachten. Er is geen bar hier maar een boer zegt dat over anderhalve kilometer in Villambistia ik koffie kan drinken. De temperatuur stijgt weer behoorlijk en ook de weg is stijgende en lang. De anderhalve kilometer voelt als drie maar dan is er wel koffie, een grande americano met precies genoeg melk. Schoenen en sokken uit en even heerlijk rusten. Ik zie verschillende pelgrims komen en gaan, ik ben de laatste die weer vertrekt. Met schone sokken en de sandalen weer aan ga ik opnieuw de hitte tegemoet. Espinosa is het volgende dorp en daarna volgt er weer een klim. Bij agua tratada, een bron met een enorme bak water kom ik Paul en Alex weer tegen. Zij zitten heerlijk te pootjebaden. De verleiding om mijn brandende voeten hier in te dompelen is groot maar ik ga niet overstag. Het is gewoon niet verstandig met al die open plekken van de blaren. Verder dan maar weer, gelukkig is Villafranca niet zo ver meer. Nog even een laatste stop bij Ermita de San Felíces, een kerkruíne. Dan de laatste etappe naar Villafranca en daar aangekomen is het tijd voor een bocadillo en zumo. Even later komt Elly ook aan wandelen.We praten even met twee Namibische vrouwen en later met een groep fietsers uit Belgie. Zij moeten nog naar Burgos vandaag. Dan gaan we op zoek naar Hotel San Anton Abad Possada del Camino, ons aangeraden door een Amerikaan. Het is een mooi hotel en erachter is een albergue waar wij een bed reserveren voor €5,- Er is voor ons allebei een onderbed. Elly wil geld pinnen maar dat schijnt pas in Burgos, 50 km verder, te kunnen. Gelukkig heb ik nog genoeg en kan haar 50 euro lenen.

Na een weer heerlijke douche en wanneer mijn wasje aan de lijn wappert, nestel ik me in de tuin en werk ik aan mijn verslag. Er is één ligbed en dat is voor mij, heerlijk chillen, het leven is goed. Tegen de bosrand staat een tentje en de Duitser die daar overnacht komt er ook even bij zitten. Het slapen in een tent bevalt hem prima, geen last van snurkers in de albergues, gewoon rust. Nadeel alleen is dat je extra ballast mee sjouwt. Er lopen een paar katjes rond en hij haalt een blikje tonijn voor ze uit zijn tent en zorgt voor een waar kattenfeestje.  Elly en ik drinken even later een Radler in de bar waarna we in de keuken ons avondmaal klaarmaken; soep en een broodje ham, kaas, tomaat en sardientjes. Heerlijk en door het open raam hebben we een mooi uitzicht op het kerkje van Villafranca en de Montes del Oca.

Woensdag 7 september: van Villafranca naar Atapuerca (19 km)   Om 5.15 uur sta ik op en een uur later loop ik weer met wandelschoenen aan. Het pad begint pal naast de albergue door een bos en is smal, steil en vol stenen. Het is nog stikdonker en ik ben blij met mijn hoofdlampje want zonder begin je écht niets. Ik moet denken aan struikrovers die hier in vroegere tijden actief waren.....nee beter maar aan iets leukers denken. Na een uur begint het licht te schemeren en worden de vogels en een enkele krekel wakker. Dan ben ik boven en gaat het pad over in een breder. Even pauzeren en weer verder door bos en bloeiende heide. Het voelt een beetje als thuis op de Drentse hei. Na een ook steile afdaling en nog een klim wordt het pad een stuk breder. Een wegwijzer kondigt Oase de Camino aan, hmm dat klinkt veelbelovend. Maar helaas geen voetenbadjes, massages en lekkere drankjes. Iemand is creatief bezig geweest en heeft allerlei kunstwerken uit hout gesneden. Om 9.30 uur ben in in San Juan de Ortega waar ik mijn schoenen wissel voor de sandalen en droge sokken aan doe. In de kloosterkerk hangt een serene stilte en ik steek drie kaarsjes aan voor Peter, Geert en Petra. Juan de Ortega was een leerling van Domingo de la Calzada en had deelgenomen aan een kruistocht naar Jeruzalem. Weer terug in Spanje bouwde hij bruggen in Logroño en Nájera. Maar ook herbergen en hospitalen. Bovendien liet hij een pad aanleggen over de Montes de Oca en dat bespaarde pelgrims een omweg van minstens drie dagen. Na zijn dood werd hij bijgezet in een stenen sarcofaag in de door hem gestichte kloosterkerk. Weer buiten kom ik een Ier tegen die ik al eerder ontmoette. Hij vraagt:"Did we already meet?" en zegt dat hij een beetje crazy is door de hitte.

Het wordt alweer heet en de vliegen zijn erg plakkerig. Maar de weg is mooi, vrij vlak en leidt gedeeltelijk door schaduwrijk bos. Onderweg passeer ik enkele wildroosters maar zie geen enkel dier. Maar dan, vlak voor Ages, daar staan/liggen ze, een hele kudde prachtige koeien. En net dan is mijn batterij leeg. Bij twee mooie oude eiken pauzeer ik even en haal de powerbank uit de rugzak. Kan ik toch een paar plaatjes maken, het is hier zo mooi... Ages is dus het volgende dorp en daar zitten Deense Esther en Alex bij de fuente. Esther loopt vandaag zonder backpack vanwege het eerste moeilijke stuk en haar pijnlijke voeten. Best veel mensen lopen met alleen een dagrugzak. Voor ongeveer vijf euro kun je je bagage laten vervoeren. Zonder problemen kom ik aan in Atapuerca en moet tot 13 uur wachten om te kunnen inchecken bij hotel Papasol waarachter een kleine albergue. Een heel oud gebouw. Het is niet mogelijk te reserveren voor Elly maar ze komt nog op tijd binnen. We besluiten vanavond zelf een lekker broodje te maken voor het eten. Dus eerst naar de tienda en dan gaan we een Radler drinken in het dorp. De Ier (Tim) komt er ook bij zitten en het is gezellig. Dan ga ik met Elly het avondeten klaarmaken, broodje gezond, punt tortilla en yoghurt en zoeken we een mooi plekje voor een picknick. Boven op de heuvel achter de kerk staat een bankje. Vredig is het hier, in de verte staat een groep wilde paarden bij een ven, het uitzicht is prachtig. Een beter restaurant vindt je toch niet?

Donderdag 8 september: van Atapuerco naar Burgos (21 km)  Heel ander weer vandaag beetje vochtig, mistig en koud. Gisteren 37 graden nu hooguit 17. Om 7.30 uur ga ik op pad. Het begint weer steil en het pad is erg slecht. Bovenaan gekomen staat een groot kruis. Even verder zie ik Tim (de Ier) lopen. Vanochtend ging hij bijna huppelend de deur uit want het was eindelijk niet meer zo heet en de temperatuur zoals thuis in Ierland. Maar nu gaat hij niet zo snel. Links van het pad is een militair oefenterrein en daar wil bij een foto van maken in de hoop dat hij gesnapt wordt en "hope they shoot me to release me from this misery". Bij het volgende dorpje maak ik een koffiestop en daar arriveert Tim even later ook in levende lijve. Vervolgens lopen we samen verder en dat had hij even nodig, afleiding van zijn misery. Het is leuk om met hem te praten. Op een gegeven moment komt er een splitsing, er is een lange weg door een saai industriegebied en een korte en ook nog leukere route via Castañeres naar Burgos. Ik wil via de korte maar Tim gaat met de bus en moet daarom de andere weg hebben. Vandaag is zijn laatste dag, maandag moet hij weer werken en volgend jaar vervolgt hij de camino vanaf Burgos. Met een stevige knuffel nemen we afscheid. Hij vindt het goed dat ik nog een foto van hem maak al snapt hij niet waarom. "Because you are a good guy and I thank you for the nice walk and talk together" zeg ik.

In Castañeres wacht ik op Elly die altijd pas start wanneer het licht wordt en gezamenlijk lopen we verder naar Burgos. Vorig jaar was ik hier ook met Peter en Petra en we komen door het park waar de camping was. Maar ik zie de camping niet. In het centrum gaan we op zoek naar albergue Santa Catalina maar die is helaas al vol dus naar de municipal, een hele grote met vijf verdiepingen. We krijgen allebei een onderbed. Een Duits meisje vraagt me waar ze haar backpack moet laten, ze is net aangekomen en start haar camino morgen. Haar eerste nacht in een albergue en wennen aan het pelgrimsleven. Vorig jaar had ik ook nog het plan om in Burgos te starten maar ik ben blij dat ik dat niet heb gedaan. Dan begin je direct op de meseta en had ik al het moois van de afgelopen twee weken gemist. Nadat we hebben gedoucht en de was hebben gedaan zoeken we een terras in de zon bij de kathedraal en drinken rioja met raciones. Wat dat is weten we niet maar we laten ons verrassen. De ober probeert het duidelijk te maken door een varken na te doen en....het blijken stukjes uitgebakken spek te zijn en ook nog lekker. En wie zien we daar dan bij de kathedraal lopen? Tim. Hij komt erbij zitten en trakteert op nog een wijn. Weer later komen Australische Anette en Shane erbij zitten en ook Alice. Paul struint nog rond in de kathedraal. En dan beginnen ineens de klokken te luiden, wel een kwartier lang. Achter ons zit een Belgisch stel. Zij vraagt of ik de camino loop, kan ze zien aan mijn voeten, de blaren op de hielen. We raken in gesprek. Zij zijn op zoek, willen voor zichzelf iets nieuws opbouwen in Portugal en reizen 7 weken lang door Spanje en Portugal. Even later komt ook Paul erbij en drinken we nog wat en praten gezellig met elkaar. Voor we naar de albergue terug gaan nemen we, deze keer, écht afscheid van Tim wéér met een stevige knuffel. 

's Avonds gaan Elly en ik voor de laatste keer gezamenlijk uit eten. En ook daar zien we weer allerlei bekenden. Leuk hoor!

Vrijdag 9 september: van Burgos naar Hornillos del Camino (20 km)   Slecht geslapen. Het nieuwe collegejaar begint hier en dat start met allerlei feestelijke rituelen. Zo wordt er bijvoorbeeld met eieren gegooid en zo te horen ook met zwaardere spullen. Word je eens een keer niet uit de slaap gehouden door snurkers is het wel door studenten. Voor ik vertrek neemt Elly nog even afscheid. Ze blijft nog een dag in Burgos en gaat dan door naar Santiago vanwaar ze naar Finisterre gaat lopen. De compostela heeft ze 16 jaar geleden al gekregen. We houden contact via de app.

Om 6.15 uur vertrek ik en na een uur ben ik Burgos uit. Het gaat vandaag niet zo lekker, ik heb pijn in mijn knieën, pols en ook mijn voeten en schouders doen pijn. Bovendien is de weg lang en saai. Na bijna drie uren kom ik in het eerste dorpje waar ik een lange pauze neem en mijn schoenen verwissel voor de sandalen én droge sokken. In het volgende dorp Rabé de las Calzades komt me een oud vrouwtje tegemoet. De stoep is te smal om elkaar te passeren dus ik ga de straat op maar ze komt naar me toe en geeft me een bidprentje van Maria met de woorden dat zij (Maria) mij op mijn reis zal beschermen. Dat doet me goed en een tijd lang loopt het een stuk gemakkelijker. Eindelijk zie ik Hornillos del Camino liggen in een diep dal. Daar aangekomen check ik in in een nieuwe albergue "Meeting Point" en ga lekker even in bed liggen. Dan douchen '''the best part of the day" volgens mijn Deense buurvrouw Kirsten, en mijn wasje doen. Terwijl ik het ophang hoor ik twee Amerikaanse mannen achter mij praten over hun was die ze eigenlijk wel door mij willen laten doen. Ik zie er zeker uit als een goede wasvrouw. Daarna ommetje door het dorp en even een kijkje in de mooie kerk. Om 19 uur is het etenstijd en staat er een gigantische pan heerlijke paella klaar voor iedereen die de maaltijd heeft bijgeboekt. Gezellig al die nationaliteiten gezamenlijk aan tafel en voor mij allemaal weer nieuwe gezichten.